Wraz z pojawianiem się nowych medialnych wynalazków technicznych, tj. komputera, internetu, telefonów komórkowych, sfera społeczna stopniowo ulegała coraz głębszemu przekształceniu. To co publiczne zaczęło przenikać się z tym, co prywatne, lokalne – z tym, co globalne, a indywidualne z tym, co zbiorowe. Przekształceniu uległy praktyki komunikacyjne coraz bardziej powiązane z mobilnością i dostępnością, ale także z widzialnością – byciem obserwowanym i śledzonym na podstawie podejmowanych aktywności online. Media cyfrowe jak nigdy wcześniej wniknęły głęboko w życie społeczne i codzienne, kształtując nowe nawyki i zachowania, co Mark Deuze nazwał „życiem w mediach a nie z mediami” [1]. Za sprawą oprogramowania i różnych afordancji oraz funkcjonalności urządzeń cyfrowych świat medialny stał się spersonalizowany, dopasowany do potrzeb, gustów i codziennych nawyków użytkowników. Ten zaawansowany etap procesu, w którym wszystkie elementy świata społecznego są ściśle związane z mediami cyfrowymi oraz ich infrastrukturą, nazywany jest głęboką mediatyzacją. Składają się na nią dwie powiązane ze sobą fale procesu mediatyzacji: cyfryzacja oraz danetyzacja.

Koncepcja głębokiej mediatyzacji została po raz pierwszy opisana z perspektywy podejścia figuracyjnego przez Nicka Couldry’ego i Andreasa Heppa w książce "The mediated construction of reality: society, culture, mediatization" i rozwijana w innych pracach Heppa [2], [3]. Zdaniem badaczy głęboką mediatyzację charakteryzuje pięć tendencji: różnorodność (differentiation), łączność (connectivity), wszechobecność (omnipresence), tempo innowacji (pace of innovation) i danetyzacja (datafication) Tabela 1.

Wymienione tendencje głębokiej mediatyzacji ( Tabela 1 ) stanowią wynik działalności i zaangażowania ponadindywidualnych aktorów społecznych, do których należą nie tylko nowo technologiczne podmioty korporacyjne, takie jak Facebook, Alphabet, Amazon, Uber, Airbnb, Alibaba, ale i instytucjonalne podmioty, takie jak rządy i instytucje państwowe, które wspierają (lub utrudniają) zaangażowanie tych podmiotów na rynku. Podmioty korporacyjne dzięki modelom biznesowym opartym na gromadzeniu i analizowaniu codziennych aktów społecznych, które przynoszą wymierne zyski, stają się potężnymi ośrodkami władzy komunikacji [4].

Drugą grupę ponadindywidualnych aktorów społecznych tworzą podmioty kolektywne z ruchami społecznymi i społecznościami pionierskimi na czele, które wspierają zmiany zachodzące w społeczeństwie za sprawą nowych mediów i technologii. Do takich ruchów można zaliczyć: Whole Earth Network – niezwykłą, wpływową grupę dziennikarzy i przedsiębiorców z Zatoki San Francisco (lata 70., 80. i 90.); „ideologię kalifornijską” – światopogląd firm z Doliny Krzemowej (lata 90.); ruch Quantified Self (od 2009 r., społeczność nastawiona na oparte na technologii samooceny i samodoskonalenia), czy ruch Hacks / Hackers (od 2009 r., społeczność nastawiona na praktyki nagłaśniania ważnych spraw i dziennikarstwo obywatelskie) (zob. https://www.hackshackers.com/).